gözüm saatin yelkovanında
sokakların değil zamanın bekçisiyim
sana kavuşma zamanını hırsızlamasın kimse diye
imzalar atıyorum kağıtlara
şimdi tam zamanı aslında beni dolandırmanın
sana dolmuşken düşüncelerim
görmez gözüm rakamlara dair satırları
koşuyorum sana bir sahil boyunca
sen uzaktan görünürken ışığınla
ki yerinde duruyorsun öyle kıpırtısız
deniz dalgalı ama
kıyılarına vuruyor hışımla
belli ki kıskanmış martıların bir senin etrafında dolanmasını
açık sarı elbisen
tıpkı benim sevdiğim gibi
belli ki beni düşünmüşsün dün gece
ve belli ki kocaman bir sevinç bağışlayacaksın
sarı ışıltılara koşuyorum
balıkların yüzgeci sarı
sarı denizin suyu
martıların kanatları da
kesmedin ya saçlarını bana inat
saçlarını bağlamışsın yüzünü ortaya koyarcasına
ellerim bir tek teninin rüzgarını okşasın diye
yine anlıyorum beni düşünmüşsün dün gece
ve kocaman bir aşk bağışlayacaksın
ellerini tutuyorum
sıcak ... sımsıcak
ama bir o kadar hareketsiz
anlıyorum gizlemişsin tutkunu damarlarındaki ruhta
olsun ama... yıllarca uykudaki volkan misalidir şimdi sabrımız
patlaması ile yeni çağlar başlar
öylesine benzersiz olacak belki sarılışımız
bakışındaki ışık veriyor seni ele
dün gece beni düşünmüşsün
ve kocaman bir renk denizi bağışlayacaksın bana
hic sevmedim çatal bıçak seslerinin duyulduğu mekanları
insan sesi dolmali yüreğe
çoğu zaman fütursuz
hesapsız ve kitapsız
hayata dair şikayetler ve bir o kadar umutlar
ya da belki en iyisi bir kayışın yanıbaşında
canım denizin kokusu eşlik ederken sarı ışıltısına
karışmışken tadın ak köpüklerin pamuk bedenine
balık ekmek yemek... belki soğansız
ve seni dinlemek
sevdigin sanatçıya olan hayranlığını
üstelik kıskandığımı görmek için
dikkatle bakarken bana
o okyanus teni gözlerinle
görebilmek dibindeki aşkın çiçek ormanını
tıpkı bir dağ ırmağının dibindeki çakıl taşlarının bakirliği gibi
kimsenin elinin değmediği
bir alabalığın yaşam serüveni gibi
anlıyorum ki dün gece beni düşünmüşsün
ve kocaman bir tutku bağışlayacaksın
dudaklarının dansını seyrediyorum
kıyısından düşen sen şakrak fısıltılara
söylediklerinin içinde gizlediğin sevdaya yani
söylemeden bana savurduğun sevgi hikayelerine
dudaklarının aşk bilmecesini seyrediyorum
dişlerinin arasında mandalina kokusu
ama koca bir bahar sevincini taşır gibi
ve sonra kocaman susup
bir şey söylemeden aralanıyor bazen dudakların
ve kapanıyor ansızın
cennetin düşünü gösterip
bir elmanın yalanında dünyaya atar gibi
anlıyorum ki dün gece beni düşünmüşsün
ve kocaman dokunuşlar bağışlayacaksın rüyalarıma
bir mağazanın vitrininde bakışların
seversin eskiden beri kumaşların şekil oyunlarını
ben yine açık sarı diyorum ya
sen ten rengi olsun diyorsun bu defa
ama bir o kadar hınzırca
bir o kadar kadın kokusunda
ve sonra gülümsüyorsun
ama koca şehri içine alır gibi
şu denizi ve renkleri
ve şu saçları diken diken çocuğu
toprağı ve bütün gizemleri
öyle bir gülümsüyorsun ki
kalmıyor dünyada manaya değer bir şey
hepsi yanaklarının çukurunda
sevdanın karadeliği gibi
şimdi içine düşesi geliyor insanın
ve sen gülümsüyorsun hala
bir yıldızın doğuşuna tanık olabilmek
işte aşkın ürperten hazzı
serçe parmağını değdiriyorsun elime
kocaman bir yangının izini taşır gibi
teninin kıvılcımını hapsediyorum tutkuma
ve anliyorum ki dün gece beni düşünmüşsün
kocaman bir yaşam bağışlayacaksın sevdama
yanyana yürüyoruz seninle
elele tutuşmaya bile gerek yok ya
alışkanlık... ellerin olmayınca kayboluyorum
ruhlarımizin dansı düşüyor adım izlerimize
bir sevinç rüzgarı kalıyor bizden yadigar
bakıyorsun sen bana arsız
bakıyorsun bazen çocuk gibi
bazen sabahın mahmur aklığı gibi
ve sonra bir kadın gibi
yarım yamalak bir şiirin dizeleri gibi
tutkun ve bir o kadar kendini yetersiz hisseden
bir sürü aşk kelimesi dökülüyor dilimden
sus der gibi bakıyorsun bana
ya da daha çok konuş der gibi
bir çocuk şaşkınlığı düşüyor payıma seninleyken
dudağımda ansızın ıslak bir yangın izi
sen yine oyun oynayan bir çocuk
yine sevdalı bir kadın
anlıyorum ki beni düşünmüşsün dün gece
ve kocaman bir `sen` armağan edeceksin bana
GASSAN SATAR
