ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Bir Dost...

Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın...
"Nereden çıktın bu vakitte" dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında;
"Gözünün dilini" bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı...
Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. ihtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin.
Kucaklamalı seni güvenli kolları,
...dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı...
En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz...
Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.
Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli.
Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin, "hak ettim" diyebilmelisin.
Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi...
Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş...
Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin.
Ve sen ağladığında, onun gözünden gelmeli yaş...

* * *

İşte en çok da böyle zamanlarda bir dostu olmalı insanın...
Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri...
"Parkurun bütün zorluğuna rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız" diyebilmeli...
Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa, ama ümitvar bir yazıyı, yüreğe benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz:
"Bunu da aşacağız!
İmza: Bir dost!.."

Can Dündar...

yüreğine sağlık kardeşim bu güsel paylaşımın için...

Asıl vakit ayırıp okuduğun için ben teşekkür ederim :)

Ne kadar güzel anlatmış değil mi?

Gerçek dostları hele şu zamanda bulmak çok zor...

İyi ki varsın sevgili dostum :)

Melissa çok güzel bir konuyu bizlerle paylaşmışın emeğine yüreğine sağlık

Gerçek Dostluk

Dost musun?
Öyleyse canın canımdır...

Aynan olmalıyım...
Yüzüne söyleyebilmeliyim her şeyi..sakınmadan, mertçe...
Hani bilirsin, esirgemem lâfımı,

Dostsan,
Arkamdan şikayetlenme!
Yiğit ol! Gerekirse yiğitçe azarla, çekinme!
Sevmem, gidenin ardından ağıt yakmayı!
Dil dönerken söylenmeli her şey...
Kulak duyarken anlatılmalı...
Göz bakarken bakmalıyım sana...
Can sağ iken sarılmalı...


Keşkelere meydan vermemeli hayatım,
Pişmanlıklarla yoğrulmamalı....
Hayır! Dirime selâm vermeyen,
Ölüme de fazla yaklaşmasın!
Dostsan, ölmemi bekleme!
Haklıysam, yaşarken savun beni!


Her yaptığımı beğenmen de gerekmez...
Dostsan, rahatça eleştir, fikrini rahatça söyle, sıkılma!
Ama sakın kandırma, aslâ kabul edemem bil!
Her dediğini, her yaptığını hoş görürüm, ama,
Beni, bana sormadan yargılama!


Dostsan,
Küçümseme, içinden de küfretme,

Sadece yalnızlığa kapıldığında değil,

Yalnızlık hissin yokken de ara sor

Sevgiyle, saygıyla ve huzurla gel sokağıma..
Dinlenmek istediğinde, hiç düşünme, sana özel bir limanım,
ama...
Yorulduğum zamanlarda,
Dilediğimce ben de sığınabilmeliyim koylarına...
Seni bir çocuk kadar saf sevebilirim
Ve bir deli kadar art niyetsiz...
Görmezden gelebilirim yanlışlarını...
Ve sakın beni aptal yerine koymaya da kalkışma!

Seviyorsan, cimrilik etme sevgini söyle!
Muhabbetin varsa, yokmuş gibi yapma,
Hiç sevmediysen de, yılışıp durma!


Neysen, osundur zaten...
Kendin olmaktan korkma!
Kendin olmaktan kaçma!
Bil ki, sensin diye seni bırakmam, ama,
Ben olduğum için bırakırsan beni,
Yas da tutmam arkandan!
Bedel mi?
Ödeyemeyeceksen zaten çıkma yoluma!
İçten pazarlık edersen, ancak kendine edersin...
Kendince küser barışır, kendi kendini yersin!

Dostsan, mevsimince yağ...
Kışsan kar ol, güzsen yağmur...
Soğuğuna, sıcağına, esip savurmana itiraz etmem,
Senden, ille de bahar olmanı beklemem, ama,
Dayanmalısın en şiddetli fırtınalarıma...
Belki de çok geldi bunca talep sana...
Hiçbir mecburiyetin yok, korkma...
Sana fazla geldiğim ilk anda,
Arkana hiç bakmadan, dönüp gidebilirsin...
Mutlaka bir açıklama da beklemem senden, ama,
Gerçekten gitmeye davranırsan bir gün,
Geri dönemeyeceğini de unutma!

Dost musun?
Öyleyse, canın canımdır,
Yoluna baş koymaya hazırım ya,
Başını da yollarımda isterim, unutma!

Dostları Olmalı İnsanın

Dostları olmalı insanın,
Aynen gemilerin limanlari gibi
Zaman zaman uğradığın
Yükünü boşalttığın
Dalgalar dininceye kadar beklediğin koynunda

Sonra açık denizlere uğurlamalı seni,
Geri döneceğin günü bekleme umuduyla
Bazen rüzgara o açmalı yelkenini
Yanağına konan bir öpücüğün coşkusuyla
Halatlarını çözmeli
Seni çok ama çok özlemeliDostları olmalı insanın,
Ermiş, bilge, hayatı ezbere okuyabilen
Düşünmediklerini düşündüren
Seni bir cambaz ipinde güvenle tutabilen
Gerektiginde senin için ateşi yutabilen

Yolunu ısıtan ustan olmalı,
Şekillendirmeyi öğretmeli hayatın çömleğini
Sana verebilmeli soğuk bir kış gününde
Üzerindeki tek gömleğini.

Eline yüreğine sağlık sevgili dostum :)

Harwest,usta forumcu,dostluğa dair paylaşmış olduğun güzel paylaşımların için teşekkürlerimi iletiyorum sana...

Wieryy,sana da çok teşekkür ediyorum hoş paylaşımların için...

İki Öğrenci

Kıştı...

Biri uzun boylu, kalıbın adolgun ve sarışın, diğeri kısa boylu, esmer iki öğrenci, ellerinde birer defter uzun yoldan aşağı iniyorlardı. Aşağı indikleri bu yol, onları her sabah alıp okullarına götürürdü. Biri mühendislik, öbürü öğretmenlik okuyordu. Doğdukları ilk günden beri hiç ayrılmamışlardı. Birinin adı Murat, diğerinin adı ise Gökhandı...

Birbirlerini ilk ne zaman tanıdıklarını hatırlamıyorlardı. Onlar kendilerini bildiler bileli hep beraberdiler, hiç ayrılmamışlardı. Birlikte ağladıkları çok gün, beraber güldükleri sayısız an olmuştu. Ama ne kederle umut kesip ayrı düşmüşler, ne sevinçle şımarıp birbirlerine burun kıvırmışlardı. Onlar için en büyük mutluluk, yanyana olmaktı...

Şimdi bu iki çocukluk arkadaşı, kar her yeri bembeyaz bir örtüyle gizlerken yürüyorlar, farkında olmadan ayak seslerini birbirlerine uydurarak ortaya güzel bir beste çıkarıyorlardı. Bir süre böyle yürüdükten sonra Murat sordu:

- Gökhan! Hayırdır durgunsun?

Gökhan ellerini üzerindeki kalın montun cebine sokmuştu. Murat bu soruyu sorunca bir sigara çıkarttı ve yaktı. Cevap verdi:

- Tuğçe`yi düşünüyorum.

Murat bunu duyunca Gökhan`ı teselli etmek zorunda hissetti kendisini. Nasıl olsa kan kardeşi, can kardeşi üzülüyordu ve Murat buna razı olamazdı. Murat konuşmaya başladı:

- Neden böyle üzülüyorsun ki? Eğer seni üzüyorsa zaten sevmenin bir anlamı yoktur. İnsan neden sever? Mutlu olmak ve mutlu etmek için. Sen mutlu olmuyorsun, mutlu da etmiyorsun. O hâlde senin sevgin gereksiz ve boşunadır. Ben senin yerinde olsam derhâl bu mânâsız sevgiden vazgeçerdim. Sen neden hâlâ peşinde koşuyorsun bu anlamsız aşkın?

Gökhan, sağ eli sigara içtiği için soğuktan kızarmış olduğu hâlde cevap verdi:

- Aşkı boşvermeyi sağlayan bir ilaç buldun mu?

- Bu, insanın iradesine bağlıdır. İradenle her zorluğu yenersin. Aşk dediğin şey de ne oluyormuş? Alt tarafı bir kıza duyulan biraz abartılmış his. Bunda üzülecek ne var? Koca dünyada bir tane mi kız var?

- Dünyadaki kızlarla ilgilenmiyorum ben. Çünkü Tuğçe benim için onlardan herhangi birisi değil, sevdiğimdir.

- Ben böyle şeylere inanmıyorum. İnsan iradesiyle bütün hayatını yönetebilir. Sen aşk acısı çekmeye devam et... Ben senin gibi karamsarlığa düşüp böyle boş şeylerden kendimi uzak tutacağım için çok mutluyum.

Gökhan bunları söyleyen Murat`a bakıp gülümsedi ve içinden "inşallah senin aşık olduğunu da görürüm" dedi.

Biraz sonra minibüslerine bindiler ve kampüs öğrencilerine has hâlleriyle okullarına doğru yol almaya başladılar.

* * *

Mezuniyet günü gelip çatmıştı. Bütün son sınıflarda tarifsiz bir mutluluk vardı. Hepsi çok seviniyor, yanlarına gelen sevdikleriyle de bu mutlu günü paylaşıyorlardı. Gökhan ve Murat`ta bu mezuniyet töreninde hazırdılar. Belki onların bişr seveni gelmemişti ama, onlar zaten birbirlerine yetmeyi öğrendiler.

Biraz sonra Gökhan, Murat`ın yanında olmadığını ve çoktandır görmediğini fark etti. Kalabalık mezuniyet balosu arasında Murat`ı arıyordu. Uzun süre aramasına rağmen bulamadı. Diğer arkadaşlarıyla üstün körü eğlenmesine bakarken gözleriyle devamlı Murat`ı kolluyordu. Neredeyse 2 saattir görmemişti. Bu çocuk nereye giderdi?

Nihayet balo bitmişti. Gökhan, hâlâ Murat`ı görememişti. Herhalde arkadaşlarıyla farklı bir yere gitmiş olacaktı. Belki de eve gelmişti bile...

Balo dağıldı, herkes evine giderken balonun yapıldığı büyük salonun arkasından bir kız çığlığı yükseldi. Herkes o tarafa koştu. Gökhan`da merak edip gitti. Bir öğrenci kendisini ağaca asmıştı. Gökhan yaklaşınca bunun Murat olduğunu gördü.

Gökhan`ın yüreği parçalanmıştı ama her zamanki soğukkanlılığını elden bırakmadı. Murat`ın cansız bedeninin yanına yaklaştı. Belindeki kemerin arasında bir kâğıt vardı. Gökhan bu kâğıdı alıp açtı. Kâğıttakileri okuyunca soğukkanlılığını korumak istese de gözyaşlarını tutamadı:

"Kardeşim Gökhan! Sen haklıymışsın... Aşk acısına dayanılmıyor! Hele de sevdiğin kız kan kardeşinin, can kardeşinin aşkıysa..."

ALINTIDIR